Mr Natalija Đaletić istakla je da je romanom Lovina realizovan strukturni koncept u obliku određenog materijalnog predmeta, a u ovom slučaju to je biserna ogrlica koja predstavlja i lajtmotiv romana: “Ovakva materijalizacija strukture nastala je iz težnje da se formira precizna teorija sjećanja uslovljena opsesijom protagoniste i da predmet (zbog svoje važnosti) bude aktivni učesnik u samoj fabuli.
Svako poglavlje predstavlja opis inspiracije ili proces nastanka po jedne fotografije, jednog odraza različitih ali ključnih perioda života njihovog autora, profesionalnog fotografa. Svaki od tih oblika i momenata zaokružen je pripovjedanjem fotografove muze i predstavljaju priču o magiji pripovjedanja, snazi emocije, dovitljivosti opsesije, promjenljivosti identiteta.

Poetika pripovjedanja i postupaka kojima Milojko ispisuje svoj roman pripada delezovskoj rizomatici i teoriji rizoma. Više od običnog ulančavanja izraza, drukčiji od sintaksičke jukstapozicije riječi, rizom čine događaji čije razumijevanje zavisi od toga koliko smo ih dostojni: "događaj nije ono što se slučuje (akcident), već čistota izraženog u onome što dolazi koja nam daje znak i koja nas čeka". Rizom je i skok sa jedne tačke na drugu, iz jedne ravni u drugu, susret fatalnosti koja sa borbom čini jedno. “
Nekoliko impresija o djelu podijelila je i Stanka Stanojević u vidu uvoda u teme za razgovor sa autorkom Ivanom Milojko. Navodeći koncepciju romana koja podrazumijeva uvodne dramske sekvence date u dijaloškoj formi „Ti“ i „M“ kroz savremenu formu razmjenjivanja poruka koja u sadržaj uključuje i razne simbole osjećanja i reagovanja, a nakon kojih slijede poglavlja koja su pripovijedana u ich – formi, iz ugla pripovjedača-erudite, psihologa, te da je krajni cilj, svakog poglavlja posebno, i svih njih kao cjeline u konačnosti, jedan zaokruženi biser za nisku pripovjednog tkanja ovog romanesknog svijeta, ona je istakla da ovo nije isključivo ljubavni roman, iako je ljubav sveprisutna. „Ovo je i roman o odrastanju, emotivnom zrenju, ali i porodični - roman o propasti i destrukciji jedne porodice u vremenu zahuktale tranzicije koja je neke junake „bacila“ u raskalašnost, neki su završili suicidom, neki nastranostima i poremećajima, dok su drugima tradicionalne mreže patrijarhata gušile talenate i proizvele izvjesnu, vječitu nepomičnost iz jedne tačke sazrijevanja i rasta, tačke koja svojom gravitacionom silom drži protagonistu prikovanog za momenat i momente prošlosti, na koncu ovo je roman o nezrijevanju, ali i ljubavni roman, jer Ljubav je „katarza života“ , „nadvremena i nadprostorna, imuna na pojavnost“, ona koja se „umnožavanjem ipak osipa i, na kraju, umire. Onako kako se osipaju biseri dijademe ili ogrlice neučvršćene oreolom... „ - završava roman.“ Ona je istakla da pred tranzicionim naletima (kojima se ne nazire kraj), ali i pred onim unutrašnjim razdiranjima, upitanostima, komplikovanjima... završavaju porodice, familije, ljubavi: “Nastranosti Mihinog strica Simeona koji je uz to i mizogin, očevo samoubistvou bunaru, majčina promiskuitetnost, prodaja imovine, đedovine, pa i otadžbine, bakina smrt u nagovještaju svojevrsnog iskopa u kojem je bunar kao znak stradanja ipak samo vizuelno srušen i sravljen, obitavaju i kruže energije koje u ishodu evidentuju nestajanje porodice kao važnog socijalnog faktora.”

Autorka romana Lovina, Ivana Milojko pojašnjava kako “umnožavanje ljubavi vodi u njeno osipanje i umiranje: “Inspirisana teorijom njemačkog filozofa Valtera Benjamina o osipanju aure umjetničkog djela u doba tehničke reprodukcije, promišljala sam o odnosu postojanosti osjećanja i njihovog razotkrivanja. Naratorka mog romana podsticaj za pisanje pronalazi u nadi da će se umnožavanjem na papiru njena ljubav rasuti i nestati. Ipak, pitanje je da li je stvaralaštvo kadro da dovede do emocionalnog rasterećenja, ili, pak, obezvremeni osjećanja...“ Zadatak umjetnika je, smatra Milojko, da umjetnički vrijednom fikcijom ubijedi u istinitost. „U postmodernoj književnosti je to teže nego ikada ranije, s obzirom na postmoderno stanje u kojem, kako navodi Žan-Fransoa Liotar, niko više ne vjeruje u velike priče, velike narative. Mada, nijesam sigurna koliko je sadašnje stanje postmoderno...“. Nesposobnost maštanja, smatra Ivana Milojko, urušava, sposobnost samospoznaje, empatije, strasti, bunta, a „od svih vidova zatočeništva u istoriji ljudskog postojanja samo je ovovremena opterećenost konzumerizmom i spektaklom u čovjeku ugušila ono najvažnije – maštu“ – istakla je mlada spisateljica. Na pitanje što ili ko biva lovina na ljubavnom, ipak nesportskom terenu, od kojih su oba u romanu opisana, i zašto taj naslov, autorka odgovara: „Asteci, izumitelji sporta, žrtvovali su pobjednike. Tako i u ljubavi pobjednici ne postoje; svi su lovine tog, ali i mnogih drugih osjećanja koja se ne daju kontrolisati. Iako likovi Lovine potkrijepljuju jedan od najčuvenijih citata Sartra - Pakao su drugi ljudi, svojim opterećenjima, opsesijama, nesigurnostima i frustracijama uobličavaju lični pakao.”
Današnje, savremeno pisano stvaralaštvo Ivana Milojko percipira na sljedeći način: “Nerijetko mi u savremenoj književnosti nedostaje ona magija knjige o kojoj govori Nabokov (posebno kada je stil u pitanju), a koja se možda može dovesti u vezu sa Benjaminovim viđenjem aure umjetničkog djela s početka razgovora. Ipak, književnost je najčešće odraz vremena u kojem nastaje, te je možda u našem teško prepoznati, pa i tekstom odraziti magiju.“ Autorka Lovine mišljenja je da vrijeme najbolje probere kvalitetnu literaturu te da su svijetle tačke društvenih mreža, „medija za pokazivanje moći i simulakruma savršenog života“, kreativni ljudi koji prije svega promovišu moć intelekta.