Tekst iz kataloga
„Joveta Ljumović je autentični stvaralac, jedan od onih čije je umjetničko djelo bitno ne samo za sagledavanje recentne likovne scene, već je ono kao takvo dalo snažan pečat domaćoj umjetničkoj produkciji. On je umjetnik veoma senzibilnog, a ujedno veoma jakog i oštrog izraza u skulpturi. Svoj emotivni naboj i inspiraciju izražava u kamenu kao najstarijem vajarskom materijalu, na koji umjetnik prenosi ničim sputanu energiju i spontanost svoje ličnosti i karaktera. Ljepota kamena nikada nije na površini, duboko je utkana u materiju i boju, a struktura i tekstura je taložena milenijumima. Kamen podstiče i omogućava svođenje na samu bit izraza, doprinosi čistoti ideje. On sadrži onu iskonsku ljepotu do koje se mora doći, koja iziskuje posvećenost i proniknuće.
Pun poštovanja prema materijalu kojem pristupa s namjerom da ga preobrazi u umjetničko djelo, Joveta Ljumović uspješno prijateljuje sa sirovim kamenom, s njime vješto komunicira, brusi ga i polira, izražavajući svoju vajarsku misao putem figure. Njegove skulpture iako formatom male, monumentalne su po svojem oblikovanju volumena.
Ljumovićeva skulptura pripada djelima zatvorene forme koje su zaobljene, zgusnute, zatvorene u sebe, u unutrašnji prostor svoje mase i volumena. Njene konture i profili nijesu sasvim mirni, ali i ne iskoračuju mnogo u spoljašnji prostor. Njihova gibanja, talasanja, brazdanja, izvijanja, nabiranja i uvrtanja su uglavnom, osim nekoliko izuzetaka, blaga su i površinska. Ne ugrožavaju već prate koherentnost sferoidnih, elipsoidnih ili jajastih osnovnih masa, a glavne energetske sile oblika uglavnom su konveksnog, a ne konkavnog dejstva. Kanali, usjeci i žljebovi na površinama manje- više svojim oblicima i kretanjem prate taj oblik osnovne mase. Cjelokupna vizuelna dejstvenost punim, zaobljenim volumenima nagovještava plodonosna strujanja iz samog središta, odnosno jezgra oblika.
Prostor nije više pasivni, već aktivni činilac koji učestvuje u plastičnoj modelaciji. Ove skulpture su formirane izrazitom stilizacijom uglačanih površina, što je uticalo na potenciranje lirski intonirane linije kojom definiše nagoviještene pokrete.
Elementima kompozicije pojačava se dinamika forme, a pomjeranjem težišta kompozicije stvara se utisak zaustavljenog kretanja.
U namjeri da uhvati suštinu izraza redukuje formu do čistih, antropomorfnih oblika, uspostavlja neophodnu ravnotežu unutrašnjih i spoljašnjih sila. Kroz maštovitu igru svjetla i sjenki, glatkih i ponegdje hrapavih površina materijalizuje sopstvene ideje i osjećanja. Posjedujući uzvišenu smirenost i harmoniju u izrazu Ljumović analitičkim pristupom vješto spaja glatku formu sa amorfnim reljefnim površinama, ili je pak presjeca spletom linija i drugim oblicima izlazeći iz stroge monolitne forme.
Njegova umjetnička ostvarenja, iako u dijalogu s vajarskom tradicijom, nose premise reduktivne estetike modernizma. U svojem pristupu slobodnog tretmana forme u okviru složenih kompozicionih zahvata, skulpture karakteriše fina obrada materijala, čime postiže suptilan lirski element.
Ljumović se bavi oblikovanjem figura gmizavaca i insekata i prikazuje ih oblim zatvorenim volumenom čije obrisne linije melodično zaokružuju samo tijelo, sugerišu mir i opuštenost. Svjetlost nježno obliva površine, a ponekad je prisutno apstrahovanje deskriptivnih detalja i njihovo svođenje na gotovo semantički nivo.
Skulpture Jovete Ljumovića iz novijeg perioda izuzetne su i prefinjene izrade, gdje prirodna struktura i obojenost kamena igraju značajnu ulogu.
Kroz iznijansirano bilježenje pokreta ili stavova insekata i gmizavaca, kao i kroz stilizovanu formu, uspijeva da izrazi najveći raspon raspoloženja i najsuptilnija psihološka stanja, što ga čini našim značajnim animalistom.ˮ
Petrica Duletić, istoričarka umjetnosti
