Dio teksta iz kataloga akademika Siniše Jelušića:

„U vremenu u kome smo suočeni sa opštom pošasti devastacije kulture koja se u Budvi pojavljuje dominantno u formi urbanističke destrukcije, izgleda da oblici vizuelnog jezika, poput fotografije, filma i likovnosti, kojima je svima zajednička slika, ostaju jedan od važnih načina nadilaženja protoka vremena, koji neumitno dovodi u pitanje ono vremenski prošlo, vremensku bilost, sa bitnim sadržajima koji je konstituišu. Destrukcija o kojoj je riječ svakako proishodi iz duha vremena za koji je karakteristično upravo odsustvo Duha. A ovo odsustvo ne pokazuje se samo u potiranju oblika koji tvore prošlo: najprije karakterističnih primorskih arhitektonskih oblika, sakralnih zdanja, drvenih barki i maslinjaka, nego ne manje u zamagljenom oku posmatrača, oku koje je izgubilo smisao za gledanjem autentičnog, nepatvorenog, s obzirom da je takav pogled najvećma protivan vodećoj paradigmi vremena u kome živimo.
Slikarstvo Mladena Suđića upravo u tom smislu predstavlja neku vrstu zaustavljenog vremena, koje je u likovnoj datosti nepropadljivo: prošlog vremena koje emanira duhom ljepote, koju naš budvanski arhitekta iz ugledne paštrovske dugovjekovne porodice Suđića, svojim postojanim pregnućem trajno razotkriva.
Time slika učestvuje u jednom vidu tvorenja kulture pamćenja, koja bi svakom Budvaninu trebalo da bude nezaobilazan imperativ, njemu neophodan jer ga može uputiti na onaj temelj, koji postupno biva sve više zaboravljen.
Kako sada tačno razumjeti načela Suđićevog likovnog postupka? Najprije imajući u vidu nezaobilazan podatak da je ono utemeljeno prevashodno na njegovom arhitektonskom pozivu, od koga svagda moramo poći da bismo u potonjoj analizi mogli uočiti višeglasje strukture slike na kojoj estetska vrijednost njegove tvorevine počiva. Pažljivijem posmatraču neće biti teško uočiti da osnovnu suprotnost u strukturi slike čine dva, zapravo, gotovo antipodna osjećanja koja su u relaciji prožetosti (: coniunctio oppositorum), uslovno ću ih odrediti kao osjećanje stroge racionalnosti i ovoj protivne, emocionalnosti. Prvu ravan uočavamo u pristupu objektu iz specifične arhitektonske vizure, koji je otuda najvećma usmjeren na strogu percepciju objekata urbane ili ruralne tradicijske arhitekture. Iz ovoga slijedi da Suđića prevashodno zanimaju arhitektonski objekti u svojim različitim modalitetima: primorskih ili sakralnih arhitektonskih objekata, objekata svakodnevice, floralnih formi itd. (Iako, istini za volju, u Suđićevom bogatom opusu, pažnju postojano privlači i zanimljiv pikturalni eksperiment koji čvrstim nanosima boje realistički objekat sasvim ukida i po tome pripada nekim oblicima apstraktnog likovnog izraza). I na drugoj strani, unošenje ovome suprotnog, emocionalnog, estetskog oblikovanja objekta posredstvom tehnike akvarela, koji je nimalo slučajno, najbliži lirskoj osjećajnosti, koja stoga od težnje racionalne, „objektivne” arhitektonske i funkcionalne percepcije prostora, najdalje stoji. Ponovimo sažeto ovako formulisan aksiološki sud, da suprotnost stroge arhitektonske forme i ovoj sasvim suprotnog akvarela kao tople, lirske ekspresije, ostvaruje ono suštastveno prožimanje suprotnosti (: polifonijski coniunctio oppositorum), koji postaje odlučujući i nužni uslov suštine i vrijednosti Suđićeve slike.
Podsjetimo da je akvarel, kao tehnika slikanja vodenim bojama, jedna od najstarijih slikarskih tehnika koju su posebno koristili narodi Mediterana. Na drugoj strani, u najizvornijem smislu, Mladen Suđić i svojim paštrovskim proishođenjem i kulturom, mediteranskom prostoru pripada. Nema sumnje da otuda, nimalo slučajno, „mediteranska tema” (u širokoj lepezi tematizovanja), predstavlja jedan od najznačajnijih ciklusa njegovog slikarskog stvaralaštva.
Na kraju, istaknimo još jednom ono suštastveno: duboko emocionalna snaga Suđićeve umjetničke prirode (kao prisutnost njegovog individualnog senzibilita) ovdje je predstavljena prevashodno preobražajem stroge arhitektonske linije, koja dakako nije ukinuta, nego tvorbeno zadržana. Ili, drugačije kazano, forma je tvorbeno zadržana iako prevladana dosljednom upotrebom utišanih valerskih tonova akvarela ili pastela, preko kojih se estetska vrijednost na njegovoj slici prevashodno postiže.
Ali i više od toga: Suđićevo slikarstvo predstavlja i izvrstan dokaz Fidlerovog uvjerenja da bez ovoga prisustva lirske emocionalnosti kao „prisne osjećajne povezanosti”, neće biti mogućno ni njegovo potčinjavanje višoj duhovnoj/estetskoj svijesti iz koje istinita umjetnička tvorevina jedino i proishodi.”