Prisutnima se obratila kustoskinja izložbe Sandra Despotović, istoričarka umjetnosti:

„Vlatko Kastratović je slikar čija je vizija izražena kroz apstrakciju geometrijskog oblika.

Geometrijski oblici i boje koje krase njegova platna su jedan od najsnažnijih temelja čovjekove kreativnosti. U devetom vijeku prije nove ere, grčka grnčarija je oslikana u geometrijskom stilu, a boje  su od pradavnog perioda imale bitnu ulogu u opstanku ljudske vrste, jer je mala razlika u boji biljke ili životinje mogla napraviti jaz između  života i smrti.

Umjetnik i profesor hemije Vlatko Kastratović je u potrazi za sofisticiranim postojanjanjem koje uokviruje jednostavnost i jasnost. Svaki oblik je atom u kontaktu sa ostalim atomima i elementima. Ti kontakti, fuzije i fizije ga neminovno mijenjaju. Hemija ove promjene empirijski i dokazuje, umjetnost ih prikazuje,  prikazuje ih kao boje zatočene u linijama, čije cjeline/predstave nisu daleko od onih predstava vidljivih i nevidljivih djelova univerzuma, u kojem (ili kojima) i pored očiglednosti i dokazivosti nama poznatih zakona postoje i misterije koje nas pomjeraju bez našeg svjesnog upliva, razgrađuju nas, ponovo grade i umnožavaju, umjetnost ih kristalizuje i materijalizuje i u našoj mašti. Osvjetljava nam svijet ispod mikroskopa ili iznad sfera do kojih dopire naše oko.

Stvaralaštvo Vlatka Kastratovića nas pomjera i vraća u ono vrijeme kada su instinkt, linije i boja imali apsolutnu supremaciju.

Razumjevši da je apolonski i dionizijski princip, racionalan i iracionalan dio ljudskog uma ključan da bi se umjetnost i postigla, da kada gledamo  i upijamo Kastratovićeva djela prisustvujemo simbiozi, kojoj svi stvaraoci apstraktnog slikarstva  od samih početaka apstraktnog slikarstva teže, od Hilme Af Klint i njene prve prave apstraktne slike iz 1906. godine, Kazimira Maljeviča i njegovih „ikona”, kvadrata, trouglova, krugova, od obličja do bezobličja (koje nam je nepojmljivo), mi nalazimo u Vlatkovoj slici nešto suštinski naše, naše detalje, materijal od kojeg smo sazdani/e.

Kroz hemiju i kroz umjetnost, istražujemo se i tražimo, gubimo se i iznova pronalazimo, u svjetlosti boje i urednosti i utješnosti Vlatkovog geometrizma…”

Izložbu je zvanično otvorila književnica Milica Kralj:

„Prvi pogled na slike Vlatka Kastratovića izaziva istovremeno i nevericu i čuđenje i zapitanost otkuda izvire taj začudni koloplet čistih geometrijskih oblika i jarkih zrelih boja koje se rascvetavaju u bezbroj arabesknih šara; u ono snevno i začudno obilje varijativnih mogućnosti interpretacije, odnosno „otvaranje slikeˮ i odgonetanje i njenog sadržaja i značenjskog potencijala.

Zbog svih tih upita koje svaka od od ovih izloženih, a i onog stvaralačkog  mnoštva iz ateljea ovog umetnika izaziva, neophoodno je razjasniti uporišna mesta u njegovom opusu.

Nesvakidašnjom motivskom usmerenošću na pravilne geometrijske oblike i na čistotu boja, Vlatko Kastratović predstavlja novinu na savremenoj slikarskoj sceni u Crnoj Gori; uslovno rečeno, podsećanje na avangardni pravac u slikarstvu, na fovizam, ali ne u onom doslovnom značenju, već obogaćenog vlastitom percepcijom života i sveta, onim zbivanjima koja su već proživljena i pretočena u sferu prošlosti, i ona koja se žude, slute i naziru – smeštena na vibrirajućoj lestvici očekivanja i nadanja.

Otuda i ta raznolikost, neobičnost u moru različitih poetika, i iznenađenost pred ovim slikama koje svojom postojanošću definišu naum autora u kompozicionom formulisanju i konstrukciji i suptilnom odabiru određenih geometrijskih oblika i boja. Precizno izvedene zamisli urađene su uljem na platnu i jedna su od bitnih karakteristika ovog umetnika, ali i metaforičnost geometrijskoh oblika koji se ređaju u iluzornim nizovima kao na kaleidoskopu.

I prvo osećanje koje obuzme posmatrača jeste smirenje, a potom ushićenje i ozarenost kao da iz svake figure: iz trouglova, kvadrata, krugova, pravih i lelujavih linija... struji neverovatna čista energija, ona koja pročišćava i dušu i telo; čija silina, posebno u ovom današnjem opakom i naopakom vremenu, u bezosećajnom i bezdušnom svetu, označava prevlast imaginacije i domaštavanja, prevlast unutrašnjih svetova koji izviru iz umetnikove duše.

Simbolika svake slike Vlatka Kastratovića, po profesiji hemičara, a po unutrašnjem diktatu – umetnika, predstavlja svojevrsnu alhemijsku magiju, ono dočaravanje snovidovnih  prizora, zaslepljujuće blistavih i sa bojama koje svojom postojanošću manifestuju neprolaznu svetlost nad lavirintom postojanja. Svaka od pojedinačno precizno prikazanih geometrijskih figura pojedinačna je oznaka simbola koji integrišu osnovu slikareve intelektualističke zamisli koja rezultira osobenim sadržajnim kvalitetom.

Zato svaku od slika Vlatka Kastratovića prihvatamo kao nesebičan dar u beskrajnom svemirju mogućnosti, u istovremenoj dvoznačnosti: s jedne strane — u statičnosti figura, u njihovoj nepokretnosti; a sa druge — u igrivosti figura, koje se pomeraju, poklapaju i preklapaju, ali i udaljavanju i približavanju oku posmatrača.

Ova vrsta zatvorenosti, to jest hermetičnosti prizora, uslovljena je i aktuelnošću apstrakcije u ovom vremenu razgradnje i destrukcije smislenosti i postojanosti i u potpunom je saglasju sa umetnikovom namerom da pojedinačnim segmetnima na slici iskaže kompleksnost sopstvenog unutrašnjeg sveta u okviru haosa i bezizlaza.

Osobenim stilom i neimenovanjem naziva slika/slike autor postiže efekat prijemčivosti kod posmatrača, pružajući mogućnost sopstvenog uvida u sadržaj  i značenje i utisak koji izaziva.

Bez imena, ili bezimena....svaka od slika Vlatka Kastratovića je doslovce uobličena ideja originalnim i visoko estetskim umetničkim izrazom.”