O izboru ovoga teksta i njegovim izazovima reditelj Bodroža kaže: „Sluškinje“ Žan Ženea su priča o čežnji da se bude neko drugi, da se prevaziđu okovi sopstvene egzistencije, identiteta, socijalnog statusa. Naše dvije protagonistkinje, Kler i Solanž, sluškinje, žude da zakorače u fizički i mentalni prostor koji doživljavaju kao posvećen, sakralan, prostor viših klasa. Za njih dvije je to prostor navodne slobode u kom je čovjekov život satkan od glamura, hedonizma, beskrajnih užitaka, ljupkih nesnalaženja u trivijalnosti svakodnevnog uslijed zaokupljenosti onim što je u životu zanimljivo, uzbudljivo, strasno, nesvakidašnje. Ono što one zapravo pronalaze u tom magičnom krugu u koji uporno vire i za kojim čeznu je hladna praznina narcizma, odsustvo empatije i neosjetljivost onih koji imaju sve, nesvjesni kolika armija potlačenih radi za njihovu bezbrižnost. Ali u nemilosrdnom poniranju u esenciju ljudskog čemera Žene ne priča priču o socijalnoj nepravdi, ona je samo pozadina na kojoj on može da progovori o mnogo dubljem i potresnijem fenomenu, o tome kako je čovjekova priroda, njegov karakterni sistem vrijednosti upravo njegov najveći kavez i prokletstvo“.
Žan Žene (Jean Genet, 1910-1986), jedan od najznačajnijih francuskih pisaca koji se pojavio u Francuskoj od kraja drugog svijetskog rata, koji je živio svoju književnost i koji je od svog života načinio književnost. Napušten kad je bio beba, Žene je kao dijete postao lopov, kao tinejdžer je završio u zatvoru, pridružio se Legiji stranaca i ratovao u Siriji, dezertirao je i proveo mladost lutajući Evropom i baveći se krađom, prosjačenjem i prostitucijom. Sa 32 godine je u zatvoru počeo da se bavi pisanjem. Njegovi rukopisi, prokrijumčareni iz zatvora, izazvali su pažnju najistaknutijih francuskih intelektualaca, među kojima su bili Žan Kokto, Pablo Pikaso, Andre Žid i Žan-Pol Sartr i na njihovo zalaganje, Žene je pošteđen kazne doživotnog zatvora koja mu je prijetila zbog velikog broja prethodnih osuda.Nikad se više nije vratio u zatvor, i postao je uspješan književnik koji je pisao o životima najnižih slojeva društva, i javno pružao podršku nizu radiklanih ljevičarskih pokreta. U zatvoru 1942. godine, Žene je počeo da bilježi sopstvene erotske fantazije koje su konačno postale „Gospa od cvijeća“. Dva komada su napisana u zatvoru: „Služavke“ i „Strogi nadzor“ i ostala tri – „Balkoni“, „Crnci“ i „Paravan“ napisani su pošto je oslobođen iz zatvora 1948. godine. Žene je i sam, svojom pojavom i stilom života, bio inspiracija drugim umjetnicima, tako da mu filozofi Sartr i Derida posvećuju čitave studije, Dejvid Bouvi pjesmu 'The Jean Genie is Aladdin Sane', prema njegovim romanima Fazbinder i Tod Hajns snimaju filmove 'Querelle' i 'Poison', psihoanalitičar Žan Lakan piše studiju u kojoj daje tumačenje drame “Balkon”... Umro je od raka grla u jednoj hotelskoj sobi u Parizu 1986. godine. Sahranjen je u Maroku.
Režiju komada i izbor muzike je uradio Stevan Bodroža, scenograf je Milan Miladinović, kostimograf Mina Miladinović, a u predstavi igraju Katarina Radivojević, Marija Vicković, Leana Vučković.
Prevoz za odlazak na Sv. Stefan je obezbijeđen od strane festivala (početno stajalište autobusa “Mediteran express-a” u gradu.
U nedjelju, 02. avgusta, na Trgu pjesnika, sa početkom u 21 čas, nastavlja se književni program festivala. Na Trgu će stihove čitati i o poetici govoriti Miroslav Jovanović Timotijev iz Bara, predstavljajući zbirku objavljenu 2015. godine “Šaptač u groblju” (Kulturni centar Bar).
O centralnoj poetičkoj niti Timotijevljeve poezije Svetlana Kalezić-Radonić kaže: „Po povjerenju koje ima u poeziju, M. J. Timotijev ponajviše liči na stare Grke – poeziju su smatrali za sasvim osoben fenomen koji se razlikovao od cjelokupne umjetnosti (nije bila materijalna i nije se mogla dosegnuti poštovanjem pravila), i koji je najviše bio sličan prorokovanju. Takođe, isticali su i njenu psihagošku sposobnost (da upravlja dušama, da fascinira, očarava i zavodi um) kao i njeno metafizičko i moralno-vaspitno značenje. Međutim, po usmjerenosti na prorokovanje i vizionarstvo, na jednoj strani, i po svojevrsnoj apologiji bezumlja i po osjećanju nadređenosti umjetnosti nad životom na drugoj, stihovi Šaptača u groblju posjeduju i mnoštvo neoromantičarskih elemenata“.
Miroslav Jovanović Timotijev crnogorski je pjesnik iz Bara, na književnoj sceni prisutan skoro 40 godina. Objavio je knjige poezije: Plamteće saće, Opet lože oblake, Pustoš još peva. Autopsija senke, Laureat paučine, Večnost i druge čežnje i Šaptač u groblju: nove i izabrane pjesme. Uz to, pisao je i za djecu i objavio zbirke dječije poezije: Svetionik, Kuća na oblaku, Nacrtaj mi petak i Papirne lađe: nove i izabrane pjesme za djecu.
Sa Miroslavom Jovanovićem Timotijevim razgovor vodi Vesna Šoškić.
