Riječ je o romansiranoj biografiji Budvanina Bogoboja Rucovića, “virtuoza pozorišne umjetnosti” – kako ga je nazvao pokojni Vlado Duletić, čije je djelo autorki pošlužilo kao građa za roman, a izvode iz knjige Zapisi iz budvanskog kraja Vlada Duletića koji se odnose na hronologiju Rucovićevog života čitala je Stanka Stanojević.

Priča počinje i završava sahranom. Autorka Ružica Vasić ističe da roman nije samo priča o Bogoboju Rucoviću u biografskom smislu, već je zbog manjka podataka o njegovom životu nošena bila mišlju da se u stvari bavi umjetnikom koji pokušava da promijeni stvari, iskaže sebe, koji se stalno preispituje, koji se nije uklapao u šablone i više puta je davao otkaz ili dobijao otkaz u Narodnom pozorištu (u Beogradu). “Umjetnik koji ne pripada sistemu i ne pravi kompromis sa sistemom u nekom momentu isklizne u avangardu i danas se postavlja pitanje da li uopšte avangarda postoji i da li se danas prave bilo kakvi iskoraci u umjetnosti; to je stvar ličnog stava, a kroz priču o Bogoboju Rucoviću ja verovatno iznosim taj stav da je uvijek postojala i uvijek će postojati avangarda dok god postoje vizionari, dok god postoje ljudi koji misle da može da se izađe korak dalje…” Bogoboj jeste, nastavlja dalje autorka, lik kojim se ona bavi ali je i kako navodi opšte mjesto, ujedno je i priča o umjetniku kao pojedincu, ili ima kompromisa sa sistemom i institucijama, ili nema. Bogoboj je u većini slučajeva pripadao toj avangardi koja je rušila barijere.

Ženski likovi u romanu kako primjećuje Maja Simonović rade nevjerovatne stvari za današnje doba, Marija Štroci ostavlja osmoro djece i ide sa ljubavnikom, sve Bogobojeve žene ostavljaju svoje muževe prethodno ili su mnogo mlađe od njega. Donekle, to se odnosi na krugove glumica i umjetnica u kojima se on kretao, mada u to vrijeme to nije bilo toliko revolucionarno kao danas- smatra autorka Vasić, i nastavlja: “štoviše stekla sam utisak baveći se ovom temom da mi nazadujemo u tim nekim evolucijama, čak i feminističkim i u napretku neke otvorene svijesti prema dešavanju. Te su se žene prepuštale situacijama: recimo njegova prva supruga Katica se razvela od prethodnog muža, da bi se udala za Bogoboja Rucovića”. Sve glumice oko nega su prevashodno intelektualke koje ravnopravno učestvuju u razgovorima, dešavanjima, aktuelnostima…
Rucovićev otac Gavrilo je bio budvanski sveštenik, učestvovao je radu sa ljudima u horu Jedinstvo, u Krivošijskom ustanku, nije bio paroh koji je podilazio zakonima austougarske vlasti, primjećuje Maja Simonović, a Bogobojev rigidni odnos prema sebi, bez kompromisa, je po mišljenju Simonovićeve posljedica odgoja koji je dobio kod kuće, jer su se i njegov otac, kao i ujak Stefan. M.Ljubiša na neki način borili za ovdašnje stanovništvo ne podilazeći nikome. U jednom drugom smislu, Bogoboj je radio isto- bio je dosljedan sam sebi.
Budući da je Bogoboj bio jedino preživjelo muško dijete u toj porodici, od njega se očekivalo da nastavi svešteničku tradiciju. Bogoboj je odrastao i oblikovao se u jednom okruženju u kojem se učio rodoljublju, gledao izvedbu Gorskog vijenca, međutim od svega toga on dezertira iz Austrougarske vojske, nađe se u Beogradu i zaključuje autorka romana : “jedino što mu je ostalo od te pobune jeste da se buni protiv institucija, jer potpuno je drugačiji milje u kojem se on našao, a ta buntovna linija ga vodi u pravcu da se buni protiv bilo kakve vrste birokratije, institucionalizma, boreći se za neki vid svoje individualne slobode i u tom smislu on prati tu liniju… Postoji u samom njemu problem, što kao čovjek koji se odmetnuo od duhovnosti i od sveštenstva i otišao u “komedijante” jeste obrukao svoju familiju u to doba, i on sam tokom čitave radnje prolazi kroz noćne more u kojima sanja oca” kaže Ružica Vasić i nadovezuje se time da nosi teret krivice prema tradiciji, ocu i gradu kojeg je ostavio i to se sve vrijeme radnje provlači u romanu.
Sam roman Intimna predstava je izveden iz scenarija, pa kao takav sklopljen iz scena. Najdominantnija scena je sahrana glavnog lika, na početku i kraju romana (umro je 1912). Čitava priča se vodi sjećanjem njegove tri udovice, prvakinje Narodnog pozorišta, i sve tri imaju po pet minuta intimne predstave, oproštaja od Bogoboja Rucovića.
Zašto je Bogoboj Rucović bitan. Konketno, prevodio je sa italijanskog, njemačkog i francuskog jezika i još uvijek se igraju predstave koje je on preveo u to doba, međutim, kaže autorka: “njegov značaj u teatru je bio neprocjenjiv u to doba. On je prevashodno razrađivao sistem Stanislavskog paralelno kada je to Stanislavski radio.Do tog momenta se u pozorištu igralo sa ogromnom teatralnošću i snažnom patetikom i zvanično Stanislavski je uveo taj psihološki realizam, ali je interesantno da je Bogoboj Rucović prije nego što je sistem Stanislavskog došao uopšte kod nas, uveliko razrađivao taj sistem sam na svoju ruku i uprkos protivljenjima institucijama. Njegov Hamlet koji se igrao u psihološkom realizmu, insistirali su da se skine sa repertoara zato što Hamlet ne pati dovoljno glasno. To je jedan od podataka zašto je on bio revolucionaran u to doba”. Skidnje četvrtog zida scene i uključivanje publike u predstavu je takođe tada bila novina koju je donio Bogoboj, kao i ta što je Olgu Ilić postavio na scenu da igra Hamleta i “on je prvi tvrdio da ona može da iznese težinu slave Sare Bernar tadašnje”. Autorka je izrazila nadu da će današnje vlasti biti blaže prema Bogoboji nego što su to bile za vrijeme njegovog života.Njegova borba sa institucijama bila je i da se uvode novi tekstovi u repertoar. Iako je imao dodirnih tačaka sa značajnim i istorijskim ličnostima, ta Bogobojeva borba nije bila političke konotacije. “Na stranu sve to” – ističe Ružica Vasić – „umjetnost da bi bila angažovana, mora da se bavi aktuelnim stvarima, a umjetnik bi trebalo da se distancira kao političko biće i trebalo bi da kao provodnik, odslikava sliku društva, trenutno, sada i ovdje i aktuelizuje goruće probleme, to je neki moj stav koji sam nastojala da postignem i u knjizi”. Lik Bogobojev je građen tako da je pred čitaocima neko ko je jednako stajao i pred kraljevima i pred prosjacima, jer velikani su oslobođeni inhibicija, snobizma i elitizma i potrebe da se kreću u odabranim krugovima iz ma kog razloga.
Autorka nas, primjećuje Maja Simonovć, tokom radnje romana neprekidno dovodi na granicu patosa i teatralnosti, a onda to izbjegne, a ono što se provlači je nostalgija: za prošlim vremenima, za onim što je bilo neposredno prije, za djetinjstvom, čak i nostalgija na sahrani.
Bogoboj Rucović je u svojoj relativno kratkoj glumačkoj karijeri (umro je u četrdesetčetvrtoj godini) na pozorišnoj sceni ostvario vrhunske uloge. Na maestralan način je tumačio brojne uloge, a samo neke od njih su: Hamlet, Jago, Don Huan, Osvald, Dr Rank. Grof Trifić…,a predstava Hamlet u kojoj je Rucović igrao glavnu ulogu smatrana je za jednu od najboljih koje su početkom prošlog vijeka viđene na beogradskoj pozornici. I njegove su režije ostale upamćene kao primjer visokog stvaralačkog dometa, rafiniranog i modernističkog izraza, budući da se protivio svim stereotipima i ograničenjima u pozorišnom životu. Prema nekim izvorima, za velika glumačka ostvarenja ga je kralj Petar Karađorđević 1905. godine odlikovao ordenom Svetog Save i jedan je od rijetkih pozorišnih glumaca koji je dobio ovo visoko državno odlikovanje.