Ovaj događaj je posebno istakao mogućnosti novih scenskih uprizorenja Šekspirovih djela, povezujući ih s prvim gostovanjem Međunarodnog Šekspir festivala iz Jorka, koji je na ovogodišnjem festivalu izveo predstave „Bogojavljenska noć“, „Kako vam drago“ i „Magbet“.

Bjelica je predavanje započela objašnjavajući publici zašto je Šekspir globalni fenomen.

„Njegova djela nisu samo oblikovala englesku književnost, već su postala dio globalne kulturne baštine, i Šekspir je autor čije su drame prožete maštanjima o dalekim kulturama i svjetovima, što može biti jedan od razloga da postanu relevantne na globalnoj sceni. Već tokom njegovog života, njegove predstave su se izvodile ne samo u Engleskoj, već i širom evropskog kontinenta, a kasnije su se proširile i do krajnje udaljenih djelova svijeta. Na primjer, već 1619. godine Šekspirove drame su se izvodile u kolonijalnoj Indoneziji, što je svjedočanstvo o njegovom globalnom uticaju. Čak i imaginarni svjetovi poput Ilirije, a vidjećemo da li je Ilirija imaginarni svijet ili ne, koje je on stvorio u svojim djelima, našli su svoje mjesto u kolektivnoj svijesti širom svijeta. Od kasnog 16. vijeka pa nadalje, njegove drame su neprekidno prevođene, kritikovane i izvođene u različitim kulturama, pri čemu su se prilagođavale lokalnim potrebama publike, mijenjale, preoblikovale i na taj način preživjele kroz sve ove vjekove“, kazala je ona, nakon čega je postavila pitanje šta je zapravo autentični Šekspir, na koje je odgovorila kroz koncepte adaptacije i aproprijacije.

„Adaptacije Šekspira bi bile procesi u kojima se originalno djelo prilagođava nekom novom mediju ili formatu, pri čemu se nastoji da se zadrži osnovna priča, osnovni likovi i tematski elementi. U tom smislu, cilj adaptacije je da se djelo prenese u novi kontekst, često za širu publiku, bilo da je u pitanju film, pozorište, radio ili čak videoigre. S druge strane, aproprijacija, ili kako sama riječ sugeriše, neka vrsta preuzimanja, podrazumijeva reinterpretaciju i preoblikovanje određenih elemenata iz izvornog djela u novi kontekst. Ovaj proces je često veoma ideološki ili politički obojen i ima za cilj da osvijetli, kritikuje ili prepravi izvornu poruku djela. Dakle, aproprijacija ne mora nužno zadržati sve aspekte originalnog djela i može značajno transformisati ili promijeniti i njegovu glavnu značajnu poruku. Na primjer, postmoderni umjetnici često koriste klasične motive u savremenom kontekstu, stvarajući nova umjetnička djela ili parodije koje reformulišu poznate priče i likove kako bi komentarisali i kritikovali izvornu temu. Dakle, dok adaptacija nastoji da očuva originalni duh djela, aproprijacija se igra sa njegovim značenjem, stvarajući nešto potpuno novo. Ova dva procesa, iako različita, doprinose očuvanju i evoluciji Šekspirovih djela, osiguravajući da ona ostanu relevantna i živa kroz vjekove.“

Bjelica je, tokom večeri, putem slajdova publici prikazala brojne fotografije s različitih izvođenja Šekspira iz mnogih krajeva svijeta i objasnila zašto je Šekspir i dalje toliko popularan te ostaje najizvođeniji autor na svim scenama svijeta.

„Mnogi kritičari i autori, pa i neke moje kolege, na to pitanje jednostavno odgovaraju: Šekspir je brend. I on se, iskreno rečeno, najbolje prodaje. U tom smislu, to može biti jedan od razloga, ali naravno, to ne umanjuje njegovu veličinu i njegov kvalitet. Standardni odgovor obično ističe njegov nenadmašni estetski kvalitet i univerzalnost tema koje obrađuje. Ali da li postoji neki ideološki, politički i ekonomski aspekt? Fenomen globalnog Šekspira postavlja pitanje o mitu. Dakle, odakle potiče taj mit o Šekspiru? I kako bismo bolje razumjeli značaj globalnog Šekspira, moramo se osvrnuti na logiku kulturne proizvodnje i potrošnje tih mitova, koji su često izraženi kroz neko novinarsko a priori oduševljenje Šekspirom, propagirajući i produžavajući taj mit. Mit o univerzalnosti temelji se na diskurzivnom konceptu koji podrazumijeva da ista priča ima nepromjenjivo značenje za različite kulture, sugerišući da su Šekspirove drame uvijek relevantne na isti način u estetskom, moralnom i političkom smislu.“

Govoreći o Iliriji i Balkanu, Bjelica je kazala da je Ilirija, kao stariji naziv za neke djelove Balkana, nesumnjivo bila pod direktnim uticajem mediteranske kulture, dok je ipak zadržavala svoje kulturne razlike.

„Studija Lee Puljcan Đurić o Iliriji u Šekspirovo vrijeme nudi detaljan pregled odnosa između dramatičara i balkanskog područja, uvjerljivo kritikujući dominantan pogled na Iliriju kao terra incognita u renesansnim studijama. U uobičajenoj predstavi Ilirije u Šekspirovo vrijeme možemo pratiti istorijski kontinuitet konceptualizacije modernog Balkana kao drugog, u odnosu na mediteransku civilizaciju. Kako Đurić pokazuje, Šekspirovi naučnici često pogrešno pretpostavljaju mediteransku Iliriju kao nejasno definisanu mitsku zemlju, misterioznu i zagonetnu oblast, u kojoj su ukorijenjene kulturne hijerarhije povezane sa neznanjem, elitizmom i kolonijalnom politikom koje su oblikovale naše analize “Bogojavljenske noći”. Ističući da su savremeni režimi znanja o balkanskim teritorijama veoma uticajni u savremenim renesansnim studijama, ona identifikuje tri prakse u predstavljanju Ilirije: brisanje, marginalizaciju i negativnu distorziju. I što je još važnije, dakle, povezuje Šekspirovu Englesku, Iliriju i savremeni Balkan.“

Tokom večeri prikazan je kratak film „SHAKESPEARE making of“ koji je nastao tokom trodnevnog gostovanja Međunarodnog Šekspir festivala iz Jorka i izvedenih predstava „Bogojavljenska noć“, „Kako vam drago“ i „Magbet“ na ovogodišnjem festivalu. Nakon prikazivanja filma, Bjelica je s publikom razgovarala o njihovim utiscima nakon gledanja pomenutih predstava.

Bjelica je, nadovezujući se na igranje predstava Međunarodnog Šekspir festivala iz Jorka, kazala da joj se jedna stvar izdvojila kao jako zanimljiva, a to je činjenica da su se predstave igrale na sceni između crkava.

„Imamo i katoličku i pravoslavnu crkvu, i u tom smislu, pogotovo kada je u pitanju “Bogojavljenska noć”, ako analiziramo taj prostor koji, htjeli ne htjeli, nosi sa sobom određeno značenje, zaista dolazi do susreta globalnog i lokalnog. Prostor između crkava postaje mjesto gdje, u pravom Andrićevskom smislu, Balkan postaje mjesto susreta i presjeka. To nije samo most, već prostor bogat značenjima, ali ne u negativnom smislu kako se često percipira, već kao mjesto gdje suživot različitih religija i identiteta može postojati, i danas postoji. Uz sve te mačke i zvuke koji mogu biti iritantni, ali su naši i tako ih treba prihvatiti. Na dubljem nivou, to korespondira s načinom na koji Šekspir tretira religiju, u jednom vrlo heterodoksnom smislu.

Postoje različita tumačenja o tome da li je Šekspirovo djelo dominantno protestantski ili katolički orijentisano, ali najnovije studije zapravo govore o heterodoksnoj spiritualnosti ili duhovnosti.“

Veče je završeno tako što je Bjelica pročitala citat iz djela “San ljetnje noći” na engleskom i srpskom jeziku nakon čega je odgovarala na dodatna pitanje iz publike.