Profesionalna dužnost me obavezuje da kao naučnik-istoričar – autor više knjiga i priloga iz prošlosti Budve i Paštrovića – podsjetim javnost na ovaj istorijski događaj.

Okružje bokokotorsko, kojem je pripadala Budva, sa knježinama Maine, Pobori, Brajići i izdvojenom Opštinom paštrovskom – odlukom velikih sila 1814. godine dodijeljeno je Austougarskoj monarhiji. Dakle, Boka kotorska je više od sto godina, tj. sve do 1918. godine, bila u sastavu Kraljevine Dalmacije, kao dio velike Austrougarske monarhije. Svi građani ovog kraja su bili austrijski državljani, glasali su i birali vlast; morali poštovati zakone; svoja građanska prava ostvarivali su u ovoj državi. Primjera radi: S. M. Ljubiša je bio šest puta biran za narodnog poslanika u Dalmatinski sabor, bio predsjednik Sabora i poslanik u Bečkom parlamentu.

Kada je Crna Gora 1914. godine objavila rat – austrijska vojska se povukla iz Budve i front je uspostavljen u Grblju. Više stotina žitelja ovoga kraja stupilo je dobrovoljno u crnogorsku vojsku. Kapitulacija Crne Gore 1916. godine primorala je dobrovoljce iz Budve i Paštrovića da napuste ovaj kraj, da zajedno sa srpskom vojskom pređu Albaniju i kao dobrovoljci ratuju zajedno s njom na Solunskom frontu. Na Spomen-ploči u Muzeju Manastira Praskvica, urezana su imena Paštrovića – učesnika Balkanskih ratova i Prvog svjetskog rata; ima ih više stotina.

Poslije kapitulacije Crne Gore, austrijska vojska je ponovo zaposjela Budvu; građani koji su bili u crnogorskoj vojsci ili su sarađivali sa njom, a nijesu odstupili, bili su uhapšeni; sedam Paštrovića je strijeljano na Španjoli u Herceg Novom; mnogi su bili internirani u logore; spovođen je teror, naročito prema Paštrovićima, jer je njih najviše odstupilo sa srpskom vojskom i borilo se na Solunskom frontu.

Proboj Solunskog fronta i uspjesi na drugim frontovima doveli su do sloma Austrougarske monarhije. U Crnoj Gori je održana Podgorička skupština, koja je odlučila da se Crna Gora ujedini sa Srbijom.

Boka kotorska nije imala svoje predstavnike na Podgoričkoj skupštini, jer ona nije ni bila dio Crne Gore. Nakon sloma Austrougarske monarhije, Boka kotorska, zajedno sa Budvom i Paštrovićima, na osnovu odluke Narodnog vijeća, odlučila je da se pripoji Srbiji. Dakle, Budva nije ušla u sastav Srbije, odnosno Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca preko odluke Podgoričke skupštine, već samostalno.

Treba reći da se u to vrijeme u Boki kotorskoj većina žitelja nacionalno izjašnjavala kao Srbi. To isto važi i za područje Budve i Paštrovića.
Na Mitrovdan, 8. novembra 1918. godine, jedinice Srpske vojske su svečano dočekane kao oslobodioci Budve. Poslije viševjekovne dominacije stranih sila, Budva je dočekala oslobođenje. Bio je to narodni praznik za pamćenje.

Arhivska dokumenta i drugi izvori potvrđuju ovo, i to se ne može osporavati. Kao očevidac, detaljan opis dočeka Srpske vojske na Mitrovdan 8. novembra 1918. go- dine dao je ugledni građanin Budve Milo Ljubiša (v. Arhiv Budve AB.FD).

Srpska vojska je za Budvu bila oslobodilačka vojska, to je bila njena vojska u kojoj se borilo blizu hiljadu boraca iz ovoga kraja.
Kao potvrdu opšteg narodnog oduševljenja zbog oslobođenja i ujedinjenja sa na- rodima novostvorene južnoslovenske države – Opština paštrovska u Kastel Lastvi donijela je odluku da se ime mjesta Kastel Lastva promjeni u Petrovac – u čast srpskog kralja Petra Prvog Oslobodioca.

Postavljanje Spomen-ploče i pokušaji njenog skidanja

Velika svečanost održana je 12. decembra 1931. godine povodom osvećenja izgrađenog kolskog puta Cetinje–Budva. Osvećenje je obavljeno u 10 časova na Brajićima i otvorena je spomen-piramida. U 12 časova gosti su stigli u Budvu i tada je ban Zetske banovine otvorio spomen-ploču postavljenu iznad glavnog ulaza u Stari grad posvećenu srpskoj vojsci, koja je 8. novembra oslobodila Budvu. Opština Budva je bana Krulja proglasila svojim počasnim građaninom.
U slavnom Trinaestojulskom ustanku 18. jula 1941. godine ustanici su na Braji- ćima porazili fašistički italijanski bataljon koji se kretao prema Cetinju.

Ogorčeni zbog poraza, fašisti su nakon toga u Budvi pucali u spomenik S. M. Ljubiše u parku, srušili ga, i sa postamenta odnijeli dva bočna izlivena bronzana reljefa.

Tom prilikom, italijanski pukovnik, komandant Budve naredio je da se skine Spomen-ploča iznad gradskih varta.

Predsjednik budvanske opštine u to vrijeme bio je Petar Luketić, iskreni rodoljub, čovjek široke kulture i znalac stranih jezika. Suočen sa naredbom da se skine ploča, predsjednik se obratio komandantu riječima: „Gospodine pukovniče! Vidite li na starim gradskim zidinama brojne simbole mletačke vladavine: isklesane lavove, grbove i natpise, njih naš narod nije dirao, nije skidao, iako oni predstavljaju znakove tuđinske vladavine na ovim prostorima. Vi, kao predstavnik nacije koja se ponosi starom kulturom, naređujete da se skine naš spomenik, u našoj zemlji”.
Predsjednikove riječi su djelovale, pukovnik je odustao od naredbe, i ploča je bila spasena.
Uticajni pojedinci pokušavali su sedamdesetih godina prošlog vijeka da učine da se ploča skine; nakon zemljotresa, prilikom obnove grada, ponovo je bilo takvih pokušaja, ali Savez boraca i odgovorni opštinski organi i pojedinci nijesu to dozvolili.
Crna Gora je Ustavom definisana kao građanska država, bez većinskog naroda, gdje svi građani imaju ista prava i obaveze. Crnogoraca ima manje od polovine; Srba ima oko jedne trećine; najbrojnije su manjine Bošnjaka, Albanaca, Hrvata i dr. Multi- etnički sastav Crne Gore predstavlja njeno veliko bogatstvo, ali i obavezu da se ni- čim ne remeti nacionalni identitet svih naroda koji žive u njoj.
U Budvi živi znatan broj stanovnika koji se izjašnjavaju kao Srbi. Njihova pra- va, kulturu, jezik, vjeru, istoriju niko nema pravo da ugrožava, a pogotovo da skrnavi sjećanja na njihove pretke koji su se hrabro borili u sastavu crnogorske i srpske voj- ske u Prvom svjetskom ratu.

Ja to i lično doživljavam kao atak na moj nacionalni identitet: moj otac je bio osuđen na smrt od strane austrijskih vlasti; zajedno sa bratom Petrom bio je dobrovoljac na Solunskom frontu; moj djed Ivo, sa bratom Jovom i sa sinom Nikom, mojim ujakom, prošao je albansku golgotu; njih trojica su nosioci Albanske spomenice. Uz to, cijela naša porodica je svoj antifašizam i rodoljublje pokazala u Drugom svjetskom ratu.

Želim da istaknem još jednu napomenu. Pojedinci kojima smeta Spomen-ploča navode i podatak da srpska vojska nije borbom oslobodila Budvu i da zato ploču treba i skinuti. Istina je da su jedinice srpske vojske ušle u Budvu bez borbe, ali i ja sam, kao sedamnaestogodišnji partizan, sa puškom u ruci, zajedno sa drugovima ušao 22. novembra 1944. godine bez borbe u Budvu, jer su se njemačke snage prije toga povukle. Zar ćemo zbog toga osporavati datum oslobođenja Budve – 22. novembar?

VEZANO: "Oslobođenje Budve 1918 godine" - zapis Mila Ljubiše

Miroslav Luketić - Kome smeta spomen-ploča u Budvi?

(objavljeno u: Miroslav Luketic i Marko Kentera (ur.) - "Pastrovski almanah", br. 1,

Sveti Stefan-Petrovac, str. 501-503.