U mozaiku nepreglednog kamena crnogorskog po mnogo čemu je prepoznatljiv Zeleni krš na Bečićkom žalu. Njegova atraktivna lokacija („izrasta“ iz najljepše prirodne plaže u Evropi), zatim razigrani ritam i sklad raznovrsnih formi i oblika, kao i čitav spektar neponovljivih zelenih boja, koje se prelivaju u nježne pastelne tonove i miješaju sa paletom drugih toplih mediteranskih boja, izdvajaju ga iz sivila ostalog primorskog krasa. Posjeduje neku vlastitu mjeru unutrašnje energije, snage, postojanosti i iskona.

Kada se pomene selo Ivanovići kod Budve prvo na što se pomisli jeste - svakako - Velja maslina, stara više od 2.000 godina. Dakle, starija je i od samog Hrista. Prema predanju stablo potiče još „iz doba Ilira“, odnosno Enhelejaca koji su u starom vijeku, na ovim prostorima bili starosjedioci.

Visoki oficir carske Rusije Jegor Stroganov se negdje pri samom kraju XVIII nenajavljeno obreo u manastiru Praskvica, iznad Miločera u Paštrovićima. Na taj korak se odlučio nakon dvoboja sa jednim carskim kapetanom, koji je želio da izigra veliku ljubav njegove prelijepe kćerke Jekatarine. Zbog toga je Jegor svog nesuđenog zeta izazvao na dvoboj. Po ondašnjim pravilima, prvi je pucao prevrtljivi kapetan koji je tom prilikom teško ranio u ruku Stroganova. Ali, zdrava desna ruka Jegorova nije promašila - kapetan je pao smrtno pogođen.

Vlado Đ. Duletić:   

Moj rođak (brat od ujaka) Mirko Ivanović je jedan od onih naših sugrađana koji je svakodnevno posvećen punoj afirmaciji, zaštiti i promociji prirodnog, kulturnog i graditeljskog nasljeđa svog rodnog sela Ivanovići. Na tim poslovima on je gotovo neumoran. Tako, iz dana u dan, iz godine u godinu, Mirko tiho i nenametljivo osmišljava i realizuje atraktivne i vrijedne poduhvate od posebnog društvenog i turističkog značaja (Velja maslina, Toljendolski maslinjak, dislokacija starog gumna, prezentacija starog mlina za meljavu maslina, otkrivanje prelijepih vidika na Bečićku plažu i morsku pučinu i dr.). Mirkovi brojni radni angažmani rađaju se iz njegove neraskidive vezanosti za zavičaj i rodnu grudu, kao i iz duboke emocije koju ovaj neumorni pregalac nosi u sebi. 

Vlado Đ. Duletić:        

Kao što je poznato, raskošna crnogorska kulturna baština obiluje sa preko pedeset gradova i utvrđenja koji datiraju iz srednjovjekovnog razdoblja. Više od četrdeset tih istorijskih lokaliteta polako pada ili je već utonulo u Letu, rijeku zaborava. Drugim riječima, oni sada pripadaju kategoriji tzv. mrtvih i usnulih gradova. Pošto su iza njih ostale - uglavnom - ruševine i kamenje razbacano, ostaci ovih gradova i utvrđenja danas „snom mrtvijem“ spavaju. Žive samo u legendama, mitovima, kazivanjima i sjećanjima.

                  Jedan od tih napuštenih i zaboravljenih gradova je - svakako - i Đurđevac, koji se nalazi u blizini manastira Stanjevići, iznad Budve. Ovaj lokalitet, sa okolinom, istorijski simbolizuje kolijevku i životni prostor Crnojevića, iz njihovog prvog razdoblja (do 1435. godine).

Vlado Đ. Duletić

                  Kao što je poznato, prvi pisani pomen Budve nalazimo u V vijeku stare ere kod starogrčkog pisca Sofokla, koji je u svojoj tragediji Oikles, odnosno Onomaklo (od koje je ostao samo fragment) spominje kao „grad Ilirije“, locirajući je pogrešno - nedaleko od ušća Drima. Ta činjenica je kasnije navela gotovo sve pisce, istoričare i druge istraživače da - po inerciji - Sofoklov prvi pisani pomen Budve uzmu za vrijeme nastanka ovog grada. Otuda danas kao konačna istina (aksiom) preovladava mišljenje i tvrdnja da je Budva stara dvije i po hiljade godina.     

                  Međutim, autor ovog teksta je, proučavajući drevne helenske mitove, Herodotovu istoriju i druge dostupne izvore, u svojim knjigama (Budva od mita do stvarnosti, Zapisi sa kamena crnogorskog i Govor neostavrenih snova) došao do zaključka da se osnivanje drevne, tzv. Kadmove Budve desilo ipak oko hiljadu godina prije Sofoklovog zapisa.